LUJUNG
OFFICE
วันศุกร์สุดสัปดาห์
แถมพวงมากับวันเงินเดือนออกแบบนี้มันก็ทำให้มนุษย์เงินเดือนเอาแต่จับจ้องนาฬิกาข้อมือมีราคาไม่น้อยที่สวมใส่อยู่แทบจะทุกๆ5นาที
คิมจองอู
ที่พ่วงตำแหน่งเลขาคนเก่งของประธานบริษัทได้แต่นั่งถอนหายใจพร้อมกับมองแฟ้มเอกสารในมือด้วยท่าทีเหมือนอยากจะหายไปจากโลกนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอด
เพราะอะไรน่ะเหรอแทนทีปกติวันเงินเดือนออกคนส่วนใหญ่ก็จะพากันเคลียร์งานเล็กๆน้อยๆกันไปแบบชิวๆ
แต่มันดันไม่ใช่กับเขาตั้งแต่เช้าเค้าเอาแต่วิ่งวุ่นจนหัวแทบหมุนเพราะทำเอาสารสรุปการทำงานของไตรมาสนี้ไม่ถูกใจท่านประธานมาดเข้ม
ที่พึ่งเข้ามารับตำแหน่งได้ไม่ได้แถมตอนนี้ออดเลิกงานก็ดังขึ้นมาแล้วด้วย
ทุกคนก็พากันเด้งตัวจากเก้าอี้ทันที
“พี่จองอูไม่กลับเหรอครับ”
แจมินรุ่นน้องในบริษัทเอ่ยถามขึ้นในขณะที่กำลังเตรียมเก็บของเพื่อจะกลับบ้าน
“อ่อ
เดี๋ยวพี่ต้องส่งเอกสารให้ท่านประธานดูก่อนน่ะ นี่จะกลับกันแล้วเหรอ” จองอูละสายตาจากแฟ้มเอกสารก่อนจะหันไปพูดคุยกับเหล่ารุ่นน้องทั้งหลาย
“ครับเดี๋ยวว่าจะกลับเลย
เห็นว่าฝนจะตกด้วยไม่อยากเปียกฝนน่ะครับ พี่จองอูก็อย่าลืมเอาร่มกลับด้วยนะครับ”
แจมินเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มด้วยความเป็นห่วง
“อืม
กลับกันดีๆนะ”
จองอูได้แต่มองคนอื่นๆเดินออกไปก่อนจะหันมามองแฟ้มเอกสารตรงหน้าอีกครั้ง
หวังว่าเอาไปส่งรอบนี้จะผ่านสักทีนะ
เค้าถอนหายใจออกมายาวๆก่อนจะหอบแฟ้มเข้าไปในห้องของท่านประธานอีกครั้ง
ซึ่งนับไม่ได้แล้วว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวัน
มือเรียวยกขึ้นมาเคาะประตูเบาๆสอสามทีก่อนจะเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าท่านประธานคนเก่งได้ละสายตาจากเอกสารที่กำลังตรวจสอบอยู่ขึ้นมามองเขา
“ผมเอาเอกสารมาส่งครับ”
จองอูเอ่ยพร้อมกับเดินก้าวเข้าไปวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ
“อืม”
ประธานตอบกลับมาเพียงแค่นั้น
“งั้นผมขอตัว...”
ยังเอ่ยไม่ทันจบเสียงทุ้มก็สวนกลับมาทันที
“ฉันบอกให้นายกลับแล้วเหรอ..จองอู”
สายตาดุๆถูกส่งมาให้เลขาร่างบางที่กำลังจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องต้องยับยั้งฝีเท้าของตัวเองเอาไว้
“...” จองอูนิ่งเงียบเม้มปากแน่นด้วยท่าทีเสียความมั่นใจ
ก็แน่ล่ะเวลาอยู่กันสองคนแบบนี้มันไม่ค่อยจะเป็นเรื่องดีสักเท่าไหร่
ร่างสูงของท่านประธานค่อยๆลุกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินสาวเท้ายาวๆเข้าไปยืนซ้อนอยู่ด้านหลังเลขาคนเก่งช้าๆใบหน้าคมก้มลงไปใกล้แก้มนวลเนียนของอีกคนก่อนจะเอ่ยเบาๆ
“จะรีบกลับไปไหน...ฉันยังไม่ได้ตรวจงานนายเลยนะ
ว่ารอบนี้มันจะผ่านมั้ย”
เสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ทำให้จองอูอดไม่ไหวที่จะหันไปมองด้วยแววตาไม่พอใจนัก
“ท่านประธานแกล้งผมใช่มั้ยครับ”
จองอูเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
คนถูกว่ามองใบหน้าหวานของอีกคนด้วยแววตาดุก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม
“จำไม่ได้เหรอว่าเวลาที่อยู่ด้วยกันสองคนฉันให้นายเรียกฉันว่าอะไร”
คนถูกดุสะดุ้งน้อยๆก่อนจะหลบสายตาของอีกคนที่จ้องมองมาไม่วางตา
“จะ..จำได้ครับ”
“งั้นก็เรียกแบบที่ฉันเคยบอกสิ...”
คุณเลขาหน้าหวานได้แต่กดหน้าลงต่ำก่อนจะเอ่ยเรียกตามที่คนตรงหน้าเคยบอกเอาไว้เบาจนแทบไม่ได้ยิน
“..ลู..คัส”
“อะไรนะ
ฉันไม่ค่อยได้ยิน”
“ละ..ลู..คัส”
เมื่ออีกคนเอ่ยเรียกชื่อออกมาเจ้าของชื่อก็กระตุกยิ้มที่มุมปาก
ก่อนจะใช้วงแขนแกร่งโอบกอดเอวบางเอาไว้ ดึงอีกคนเอามาหาตัวจนหน้าท้องแรบชิดกัน
จองอูเงยหน้ามองคนตัวโตกว่าด้วยแววตาระริก
นี่คงเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่หลายๆคนในบริษัทไม่รู้
ท่านประธานคนใหม่ที่รับช่วงการดูแลต่อมาจากผู้เป็นพ่อในช่วงเวลา3เดือนที่ผ่านมา
พวกเขามีความสัมพันธ์ที่คนอื่นๆไม่รู้
และถ้าเลือกได้จองอูก็คงไม่อยากจะให้ใครรู้ด้วย
ลูคัส
หรือที่ใครต่อใครเรียกจนติดปากว่าท่านประธานนั้น
เป็นเจ้านายที่น่าเกรงขามของเหล่าลูกน้องไม่น้อย
แต่เขากลับแสดงท่าทีอ่อนโยนและมอบสิทธิพิเศษให้กับ คิม
จองอูเลขที่เขาถูกใจตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน
และคิดเลยว่าเขาจะต้องทำให้จองอูเป็นของเขาให้ได้ ซึ่งเขาก็ทำมันสำเร็จซะด้วยสิ
“อื้อออ..บะ..เบาๆ”
เสียงหวานของจองอูร้องออกมาในขณะที่เรือนร่างของเขากำลังโยนคลอนไปตามแรงที่อีกคนมอบมาให้
ดวงตาหวานฉ่ำปรือรื้อน้ำตาไม่ใช่เพราะเสียใจแต่เพราะความเจ็บและความเสียวซ่านที่อีกคนมอบให้
“ใครจะไปควบคุมได้
นายเองนะที่ทำให้ฉันคลั้ง” ร่างสูงเอ่ยเสียงพร่าพร้อมกับโถมตัวลงไปหาอีกคนอย่างไม่คิดจะลดละ
เพราะคิมจองอูนั้นแหละที่ทำให้เขาเสพติดร่างกายนี้ ทำให้เขาหลงใหลรอยยิ้มหวานๆ และหลงใหลในยามที่อีกคนออดอ้อนแบบไม่รู้ตัว
“ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย..อ๊ะ..”
ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่ออีกคนกระแทกเข้าไปแรงๆเน้นๆจนเสียวซ่าน
สะโพกสอบขยับเร็วขึ้นก่อนร่างสูงจะไปถึงฝั่งฝัน
ทั้งคู่ตัวเกร็งก่อนจะกระตุกพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นที่พุ่งเข้าไปในช่องทางรักของจองอูจนรู้สึกอุ่นวาบ
ร่างบางแอ่นตัวรับก่อนจะนอนหายใจหอบ ยิ่งเวลามองผิวขาวๆของอีกคนยิ่งทำให้ลูคัสอยากจะฟัดอีกคนให้จมไปกับเตียงกว้างจริงๆ
ใช่ในห้องทำงานของเขามีประตูเปิดเข้าไปในห้องนอนที่เขามักจะใช้พักผ่อนเวลาเหนื่อยๆ
หรือในบางครั้งก็เป็นจองอูที่ได้สิทธิพิเศษกว่าทุกๆคนในการเข้ามาใช้
ลูคัสทิ้งตัวลงนอนพร้อมดึงอีกคนเข้ามากอดแน่นภายใต้ผ้าห่มผืนหนา
เสียงฝนที่ดังจากด้านนอกทำให้อากาศยิ่งน่านอนเขาไปใหญ่
“ผมต้องกลับบ้านแล้ว
มันดึกมากแล้ว”
จองอูเอ่ยพร้อมทำท่าจะลุกจากเตียงแต่ก็ถูกวงแขนของอีกคนกอดเอาไว้แน่น
“ฝนตกแบบนี้นายนะกลับยังไง”
“ผมมีร่ม”
“คืนนี้ค้างที่นี่แหละ”
“จะบ้าเหรอครับ
พรุ่งนี้ยังเป็นวันทำงานนะ
แล้วถ้าผมออกไปจากห้องคุณแต่เช้าแถมยังใส่ชุดเดิมอีกคนอื่นก็รู้หมดสิว่าเรา...”
จองอูหันไปมองคนตัวโตกว่าพร้อมทำท่างอแง
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย
นายกลัวอะไร”
“ก็คนอื่นจะรู้เรื่องของเรา”
“รู้ก็รู้ไปสิ
ฉันก็ไม่เคยปิดเรื่องนี้สักหน่อย มีแต่นายนั้นแหละที่เอาแต่ปิด” ร่างบางทำหน้างอก่อนจะผงกหัวขึ้นมองอีกคนที่มีศักดิ์เป็นทั้งเจ้านายและคนรักในเวลาเดียวกัน
“แต่ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้..พรุ่งนี้ถ้าเดินออกจากห้องของคุณคนอื่นต้อง...”
“งั้นเอาแบบนี้มั้ย...ให้ฉันทำให้นายนอนซมจนลุกไม่ไหวเลยมั้ยนายจะได้ไม่ต้องออกไปเลยไง”
ไม่พูดเปล่าพร้อมขึ้นคร่อมร่างบางอีกครั้ง ซึ่งเขารู้ดีว่าคนรักไม่ได้พูดเล่นแน่ๆ
แบบนี้ก็เข้าทางคนตัวโตกว่าน่ะสิ
“อื้ออออ
ลูคัส..”
ดูท่าทางงานที่เอามาส่งวันนี้คงไม่ผ่านอีกแน่เลย
เพราะคุณเลขาคิมโดนแก้งานยาว
มันเป็นการสนองนีสของตัวเองจากการดูทีเซอร์จริงๆค่ะ ฮืออออ เจ้าจองอูน่ารักมากเลยยย
#คุณเลขาคิมของอู
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น